Αναρωτιέμαι πώς αρχίζει κανείς να γράφει ένα blog. Όπως θέλει, θα μου πείτε. Στις σχολικές εκθέσεις υπάρχουν πάντα οι στερεότυπες εκφράσεις, στα δοκίμια υπάρχει οπωσδήποτε ένας ενδεδειγμένος τρόπος, στις συνταγές μαγειρικής φυσικά και ξεκινάς με τα υλικά, ακόμα και στη λογοτεχνία υπάρχει ένας μπούσουλας. Τώρα… για τα blogs, δεν ξέρω. Tίποτα σχετικό δεν έχω διδαχθεί.

(Μπορώ να παραλείψω την αρχή άραγε?)

Και ποια είμαι εγώ που εισβάλλω στον κυβερνοχώρο χωρίς να είμαι καθόλου κομπιουτεράκιας, που προσπαθώ να στριμώξω έναν …. πρόλογο blog (άκουσον άκουσον) στην απέραντη φλυαρία του διαδικτύου;

Είμαι μια μαμά, 31 χρονών, που ακόμα ψάχνεται σχετικά με το πώς γίνεται να είσαι καλή μαμά και καλή σε άλλα πράγματα ταυτόχρονα. Μια μαμά που δεν μπορεί να ζήσει σαν τη μαμά της αλλά ούτε και εντελώς διαφορετικά. Με λένε Έλενα λοιπόν και έχω δύο γιους, τον Π.  που γεννήθηκε το 2008 και τον Γ. το 2010.

Γιατί ξεκινάω αυτό το blog?

Γιατί έχω πολλά να πω για τη μητρότητα και όχι πολλές φίλες μαμάδες να τα ακούσουν, γιατί αν μιλάς για το παιδί σου σε κάποιον που δεν έχει παιδιά σε κατατάσσει αυτόματα στις συμβιβασμένες παντρεμένες τριαντάρες ‘που δεν έχουν τι άλλο να πουν΄, γιατί η μητρότητα είναι ένα πραγματικά όμορφο και περίπλοκο  θέμα και επίσης γιατί ο μόνος τρόπος που έχω βρει μέχρι τώρα να τα βγάζω πέρα είναι μέσα από το γράψιμο.

Θα θεωρήσω ότι με  τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτό ήταν ένας πρόλογος. Έτσι κι αλλιώς κανείς δε διαβάζει….