Μέρα όμορφη

Τον ξύπνησα πιο πρωί από ότι συνήθως αλλά σηκώθηκε με χαρά. Κάναμε σιγά να μην ξυπνήσουμε το μικρό αδερφό. Φύγαμε οι δυο μας στις μύτες, με το τοστ στην τσάντα, σα φίλοι που δε μπαίνουνε στην τάξη πρωτη ώρα. Είχε χαρά όταν έφτασε το τρένο στο σταθμό, χαρά για το μεγάλο άλμα -προσοχή στο κενό- χαρά για τη θέση παράθυρο. Φτάσαμε νωρίτερα, εδώ είναι το μουσείο, δε θέλω να μπω, δεν έχει ωραία πόρτα. Ήπιαμε χυμό και συμφωνήσαμε πως δε θα μπούμε. Χαζέψαμε έξω από μια εκκλήσία-Μ.Πέμπτη, κρυφακούσαμε μια ψαλμωδία και φοβίσαμε τα περιστέρια. Είπε πως δε θα μπει αλλά μπήκε. Κόλλησε το αυτοκόλλητο με το όνομα του στη μπλούζα του και μπήκε φοβισμένος. (Γιατί φοβάται το παιδί μου τα καινούρια πράγματα? ). Μείναμε στην αίθουσα με τα μαστορέματα πολλή ώρα. Έχτισε,έβαψε, γκρέμισε. Στο ..μάθημα δίστασε πάλι. Με ύφος σοβαρό οι εθελόντριες τον παρακάλεσαν να μην αφήσει μισές δουλειές, να χτισει πρώτα τον τοίχο και μετά να φύγει. Αυτό έκανε. Κι ύστερα στο μάθημα έβαψε αυγά και σήκωνε χεράκι. Δίπλα του εγώ. Παρουσία σιωπηλή για όσο με χρειάζεται.
Κι ύστερα πάλι μαστορέματα και ιατρείο και σούπερ μάρκετ και φούρνος, δουλειές πολλές να ολοκληρώσει. Στο γυρισμό από το παιδικό μουσείο στάση στο Σύνταγμα για σάντουιτς και πιπί. Και κουβέντα. Οι δυο μας. Σα να λέμε μια παρέα.
Δεν τον πείραξε η καθυστέρηση του τρένου. Κάθισε κάτω, στην αποβάθρα και ξεφλούδισε το χρωματιστό του αυγό.Έβαψε τα χέρια του και δεν το έφαγε αλλά πάντα θα θυμάμαι τι πλάκα που έχει να ξεφλουδίζεις αυγά με βρώμικο παντελόνι περιμένοντας ένα τρένο που κάπου έχει κολλήσει. Στο τρένο κοιμήθηκε ενώ κρατούσα μια εφημερίδα ψηλά πάνω από το κεφάλι του για να μην τον χτυπάει ο ήλιος.
Καμιά φορά όταν χάνω την υπομονή μου γυρίζω πίσω και μας σκέφτομαι να διαβάζουμε τα τρια γουρουνάκια σε ένα σκαλάκι έξω από το παιδικο μουσείο και να νιώθω ηρεμία, νιρβάνα, εδώ είμαστε, αυτό είναι. Και λέω, μπορεί να κάνουμε και λάθη εμείς οι γονείς αλλά δεν μπορεί, όλο και κάτι σωστό κάνουμε ή κάνουν τα παιδιά μας για μας.

Με το βαμβάκι

Την ξέρουμε όλες. Είναι ντυμένη επιμελώς ατημέλητα, και καλα δε με νοιάζει η εμφάνιση μου, τυχαία  διάλεξα ένα ζευγάρι κάμπερ κι ένα παντελονάκι τάδε κι ήρθα. Η μαμά αυτή στην προηγούμενη ζωή της ήταν χύμα. Βόλτες, συναυλίες, εκδρομές, κουλ τύπος, χωρίς στεγανά και στερεότυπα. Είχε πάντα κάτι καινούριο να σου πει, μουσικές, ταξίδια, καινούριοι φίλοι.  Η μαμά αυτή ήταν κάποτε πολύ καλή παρέα. Τώρα έγινε μαμά και ασχολείται πρωτίστως με το παιδί. Διότι όλα τα άλλα τα χόρτασε. Αυτό εξάλλου είναι και το νόημα του να κάνεις παιδί στα 35. Η μαμά αυτή ήταν κάποτε πολύ ανοιχτός τύπος. Είχε φίλους διαφορετικούς μεταξύ τους, αριστερές ιδέες, όλοι οι καλοί χωράνε ένα πράγμα.

Τώρα την ενδιαφέρει η βιολογική διατροφή, η εκπαίδευση, η σωστή συμπεριφορά. Το παιδί της δεν έχει δοκιμάσει ποτέ ζάχαρη και μπροστά του απαγορεύεται η κατανάλωση ζάχαρης από οποιονδήποτε άλλον, μίλησε νωρίτερα από όλα τα άλλα και φυσικά παίζει μόνο με οικολογικά παιχνίδια. Δεν λερώνεται και δε λερώνει, αν δε τύχει και το κάνει ακολουθεί γλυκιά πλην όμως αυστηρή παρατήρηση. Δεν παίζει με τα χώματα και φυσικά δεν έχει χτυπήσει ποτέ του άλλο παιδί. Συχνά πέφτει θύμα της κακής συμπεριφοράς των άλλων παιδιών και οποιοδήποτε παράπτωμα του οφείλεται καθαρά και μόνο στην επιρροή των παραπάνω.

Αν τύχει και το δικό σου παιδί παρεκκλίνει των κανόνων ενώπιον της μαμάς αυτής, εκείνη παίρνει το θάρρος να προβεί σε διακριτική παρατήρηση. Επίσης αν τύχει και αναφερθείς σε κάποια δυσκολία που αντιμετωπίζεις ή προβληματισμό σχετικά με το παιδί εκείνη έχει πάντα τη λύση και φυσικά εσύ είσαι μάλλον κατάπτυστη που έφτασες σε αυτό το σημείο.

Την ξέρουμε όλες. Είναι γλυκιά, ευγενική και η επίκριση της είναι κι αυτή το ίδιο, γλυκιά, απαλή, σχεδόν ανεπαίσθητη.

Μόνο που μετά από κάθε συνάντηση μαζί της αισθάνεσαι ότι κάτι δεν έχεις κάνει καλά.  

Συνάντηση

Πηγαίνοντας το γιο μου στον παιδικό τα πρωινά συχνά συναντάω τη δασκάλα του διπλανού τμήματος. Παλιά μου συμμαθήτρια, όλο τουπέ και ύφος, από αυτές φοράνε τα σωστά ρούχα, εχουν τσαμπουκά και κάνουν παρέα με τον προεδρο του δεκαπενταμελούς. Που περνάνε από δίπλα σου και νιώθεις λίγος.
Έχει κι αυτή ένα γιο ενός έτους. Συχνά λέμε καμιά κουβέντα παρόλο που στο σχολείο δεν ειχαμε πολλα πολλα. Αναρωτιέμαι αν άλλαξε αυτή ή εγώ.
Προχτές τη ρώτησα πώς είναι ο μικρός. Είναι στιγμές, μου ειπε, που νιωθω απιστευτη ευτυχια κι εγώ σκέφτηκα πως κάποιοι άνθρωποι, δεν μπορεί θα είναι το κάρμα τους, γεννήθηκαν για να ναι παντού επιτυχημένοι, παντού και πάντα, στους αιωνες των αιωνων χαρούμενοι μες στο ρόλο τους, αλλά είναι και στιγμέες που λέω μήπως δεν έπρεπε να είχα κάνει οικογένεια και περνάνε μέρες για να μιλήσω στον άντρα μου. Μου ρχεται κάπως ξαφνικό αυτό το τελευταίο και δεν ξέρω τι να πω και λέω απλά την αλήθεια, κι εγώ το ίδιο, Ευτυχώς, μου απανταει, που το λες, είναι ανάγκη να τα λέμε αυτά.
Φεύγω κι αναρωτιέμαι πάλι αν άλλαξα εγώ ή αυτή ή αν είμαστε όλοι προγραμματισμένοι να καταλήγουμε στο ίδιο σημείο από όπου κι αν ξεκινάμε.