Συνάντηση

Πηγαίνοντας το γιο μου στον παιδικό τα πρωινά συχνά συναντάω τη δασκάλα του διπλανού τμήματος. Παλιά μου συμμαθήτρια, όλο τουπέ και ύφος, από αυτές φοράνε τα σωστά ρούχα, εχουν τσαμπουκά και κάνουν παρέα με τον προεδρο του δεκαπενταμελούς. Που περνάνε από δίπλα σου και νιώθεις λίγος.
Έχει κι αυτή ένα γιο ενός έτους. Συχνά λέμε καμιά κουβέντα παρόλο που στο σχολείο δεν ειχαμε πολλα πολλα. Αναρωτιέμαι αν άλλαξε αυτή ή εγώ.
Προχτές τη ρώτησα πώς είναι ο μικρός. Είναι στιγμές, μου ειπε, που νιωθω απιστευτη ευτυχια κι εγώ σκέφτηκα πως κάποιοι άνθρωποι, δεν μπορεί θα είναι το κάρμα τους, γεννήθηκαν για να ναι παντού επιτυχημένοι, παντού και πάντα, στους αιωνες των αιωνων χαρούμενοι μες στο ρόλο τους, αλλά είναι και στιγμέες που λέω μήπως δεν έπρεπε να είχα κάνει οικογένεια και περνάνε μέρες για να μιλήσω στον άντρα μου. Μου ρχεται κάπως ξαφνικό αυτό το τελευταίο και δεν ξέρω τι να πω και λέω απλά την αλήθεια, κι εγώ το ίδιο, Ευτυχώς, μου απανταει, που το λες, είναι ανάγκη να τα λέμε αυτά.
Φεύγω κι αναρωτιέμαι πάλι αν άλλαξα εγώ ή αυτή ή αν είμαστε όλοι προγραμματισμένοι να καταλήγουμε στο ίδιο σημείο από όπου κι αν ξεκινάμε.