Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Άλλαξε σελίδα μπαμπά

Είναι βράδυ, ο γιος μου έχει αυπνίες κι έχει έρθει μαζί μας στο σαλόνι. Έχει κουρνιάσει στον καναπέ. Η τηλεόραση παίζει το Ναυαγό. Ψάχνει ανθρώπινη παρουσια με το βλέμμα και φωνάζει Βοήθεια. Κοιτάζει με αγωνία τη θάλασσα. Ο δικός μου δε γουστάρει, είναι βράδυ και φοβάται. ΄Μπαμπά, άλλαξε σελίδα', λέει. Κι εγώ σκέφτομαι 'δικό μας είναι αυτό το παιδί'.
Αν η γλώσσα λέει κάτι για το ποιοι είμαστε, μωρό μου, σου εύχομαι ο κόσμος να είναι πάντα για σένα ένα βιβλίο.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Recalling Berlin ή αλλιώς do you read me?

do you read me?

πίσω από το φακό

από την Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης

βροχερό Βερολίνο

graffiti κοντά στον Τοίχο

the Wall

the Wall

the Wall

από την αυλή σχολείου (?)

από το Τεχνολογικό Μουσείο. (Όλες αυτές οι βαλίτσες από κάπου έφυγαν και κάπου πήγαν. Κάποιος τις γέμισε και τις άδειασε -άραγε πόσες φορές? Μπορώ μόνο να ονειρεύομαι την πιθανότητα να ξέραμε τις ιστορίες τους)

Μοντέρνα Πινακοθήκη

Μοντέρνα Πινακοθήκη

city lights

τεχνολογικό Μουσείο

θέα από ψηλά (προφανώς)

polar bears in love?

fish in love

breastfeeding?
Άσκηση ανύψωσης ηθικού: θυμηθείτε τις καλές μέρες. Αν σας έχει καταπιεί η δίνη των ιώσεων, του πυρετού και των αντιβιώσεων, θυμηθείτε τις καλές μέρες. Αν ζείτε την κρίση στο πετσί σας και παραιτείστε κάθε μέρα κι από μια μικρή πολυτέλεια της ζωής, θυμηθείτε τις καλές μέρες. Καμιά φορά πιάνει.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

When I am an old lady I shall wear purple by Jenny Joseph

With a red hat which doesn't go, and doesn't suit me.
And I shall spend my pension on brandy and summer gloves
And satin sandals, and say we've no money for butter.
I shall sit down on the pavement when I'm tired
And gobble up samples in shops and press alarm bells
And run my stick along the public railings
And make up for the sobriety of my youth.
I shall go out in my slippers in the rain
And pick the flowers in other people's gardens
And learn to spit
You can wear terrible shirts and grow more fat
And eat three pounds of sausages at a go
Or only bread and pickle for a week
And hoard pens and pencils and beermats and things in boxes
But now we must have clothes that keep us dry
And pay our rent and not swear in the street
And set a good example for the children.
We must have friends to dinner and read the papers.
But maybe I ought to practice a little now?
So people who know me are not too shocked and surprised
When suddenly I am old, and start to wear purple.


Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Κι ο λύκος έζησε καλά.

Τι γίνεται με αυτά τα παραμύθια τέλος πάντων; Εγώ άλλα ήξερα. Το λύκο τον ήξερα κακό και το κακό είναι εντάξει να το σκοτώνουμε, το ρίχνουμε στο πηγάδι, το σκοτώνουμε και ζούμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα. Ο κυνηγός με το όπλο του είναι καλός. Για την Κοκκινοσκουφίτσα. Όχι για τα ζώα του δάσους. Είναι καλό το όπλο του κυνηγού; Δεν πειράζει που σκοτώνει;
Ο λύκος και τα επτά κατσικάκια, της Μπόικο, στο Χώρο Τέχνης Ασωμάτων. Κεφάτη παράσταση, παιδική, διαδραστική, με τα πιτσιρίκια να παίζουν μουσική, να κρύβουν κατσικάκια και να χορεύουν στη σκηνή. Όμορφα. Ο Π, τρεισήμισι, το περίμενα πως θα παρακολουθεί άναυδος την παράσταση (έχει παρακολουθήσει αρκετές) αλλά για το μωρό μας ,17 μηνών, διατηρούσα τις αμφιβολίες μου. Φοβόμουν πως θα τρεχοβολάμε από πίσω του και θα μπαινοβγαίνουμε στο χώρο. Όμως όχι. Δύο σοβαρά αγόρια είχαν γουρλώσει τα ματάκια τους, κουνούσαν τα χεράκια τους, απαντούσαν στους παραμυθάδες.
Ο λύκος είναι καλός κατά βάθος, μα θυμώνει καμιά φορά που όλοι τον έχουν αδικήσει. Είναι μόνος κι έχει ανάγκη από φίλους. Στο τέλος γίνεται φιλαράκι με τα κατσικάκια, τραγουδούν και χορεύουν όλοι μαζί. Βάλσαμο στις φοβισμένες ψυχές των απανταχού τρίχρονων που τρέμουν το λύκο κι ας μην τον έχουν δει ποτέ, που έχουν συγκεντρώσει στη μουσούδα του τα κακά όλου του κόσμου, που δεν κοιμούνται στη σκέψη του. Ή έτσι νόμιζα. Γιατί όχι. Ο λύκος, λέει, μαμά, είναι κακός. Όχι, όχι δεν είναι καλός. Εγώ τον θέλω κακό. Όπα, δεν το πιασα αυτό; Πώς τον θες κακό; Αφού τον κακό τον φοβάσαι και συχνά πυκνά με ρωτάς για να τσεκάρεις, μπας και ζει εδώ κοντά; Και πόσο μακρινά είναι τα μακρινά τα δάση; Όχι, όχι ο λύκος είναι κακός. Ό,τι πεις καλό μου.
Λατρεύω τις ανατροπές. Λατρεύω τις χίλιες εκδοχές και ερμηνείες μια ιστορίας, τις άλλες οπτικές και τα ηττημένα κλισέ. Τα σπασμένα καλούπια και την υπέρβαση του κατεστημένου. Φυσικά. Ως σκεπτόμενος άνθρωπος τι άλλο θα μπορούσα να  κάνω; Αλλά μήπως, λέω, μήπως τα μικρά παιδιά τις χρειάζονται τις βεβαιότητες των παραμυθιών; Θέλω να πω, στα παραμύθια είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός. Ο καλός νικά κι ο κακός πεθαίνει και δε μας ενοχλεί ποτέ πια. Είναι μια σιγουριά. Που για ελάχιστα χρόνια μπορούμε να απολαύσουμε.
Όχι πως είμαι κατά των ανάποδων παραμυθιών. Αγαπημένα μας τα ‘Τρία Μικρά Λυκάκια’ του Τριβιζά και ο ‘Ένας πολύ Γλυκός Λύκος’ της Λήδας Βαρβαρούση. Έχουν απόλυτο νόημα μιας και θέτουν ερωτήματα στα μυαλουδάκια τους, τα βάζουν να σκεφτούν μήπως τελικά δεν είναι πάντα τα πράγματα  όπως φαίνονται κλπ κλπ. Οι κακοί γίνονται καλοί και ζουν όλοι ευτυχισμένοι μέσα σε παιχνίδι και τραγούδι.
Από αυτές τις μαμάδες είμαι. Που προτείνουν να κάνουμε τον κακό καλό, να χαϊδέψουμε αυτόν που μας χτυπάει, να τραγουδήσουμε στο λύκο και που για ένα διάστημα είχε πείσει το παιδί της πως τα όπλα τραγουδάνε.
Κι ύστερα έρχεται και σου λέει, όχι, όχι, ο λύκος είναι κακός κι εμείς θα τον σκοτώσουμε. Κι αναρωτιέμαι εγώ τώρα, φταίνε οι παρέες στον παιδικό ή μήπως η παιδική ηλικία χρειάζεται να προσωποποιήσει το κακό και να το πατάξει για να νιώσει δυνατή;
Όχι πως αμφισβητώ το ειρηνικό μήνυμα των νέων εκδοχών των παραμυθιών. Κάθε άλλο. Αυτά διαβάζω στα παιδιά μου. Ή μάλλον και αυτά. Γιατί αρχίζω να σκέφτομαι πως η ανατροπή του κλασικού παραμυθιού έχει νόημα μόνο δίπλα στο κλασικό παραμύθι. Θέλω να πω, το ανάποδο δε φαίνεται ανάποδο παρά μόνο δίπλα στο ίσιο.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

many small people

Αν οι λέξεις γίνονται σκέψεις και οι σκέψεις συναισθήματα και διάθεση και εν τέλει η ζωή μας, ίσως αν λέμε όμορφα κι ελπιδοφόρα πράγματα στον εαυτό μας, ίσως λέω, κάτι λίγο να αλλάζει..