Όλα είναι μαύρα και θα γίνουν ακόμα πιο μαύρα. Παιδιά, κλείστε τα αυτιά σας.

Πιάνω τον εαυτό μου καμιά φορά να λέω πως η μητρότητα με έχει κάνει πιο επιεική άνθρωπο. Καταλαβαίνω καλύτερα, συμπάσχω με το φίλο, κλαίω στις ειδήσεις, νιώθω τον άλλον περισσότερο. Πιο πολύ από όλα καταλαβαίνω καλύτερα το λάθος. Και το συγχωρώ. Γιατί, πώς να το κάνουμε, με τη μητρότητα ζεις τη χαρά και τον πόνο στο μάξιμουμ. Για κάποιες από μας σημαίνει ότι ερχόμαστε πιο κοντά με το μέσα μας. Με την ανθρωπιά μας. Ή κάτι τετοιο.

Το λέω αυτό κι ύστερα πιάνω τον εαυτό μου να λέω ‘όχι΄και να το εννοεί, να λέει ως εδώ’, ΄τέλος΄, να έχει όρια, να ναι πιο αυστηρός κι απόλυτος από ποτέ σε χίλια μύρια πράγματα. Στους ανθρώπους που θέλω στη ζωή μου, στις συμπεριφορές που ανέχομαι, στον τρόπο που περνάω το χρόνο μου. Κι αυτό γιατί ξέρω πως για δύο παιδιά εγώ οριοθετώ τον κόσμο. Εγώ αποφασίζω ποια πλευρά του κόσμου θα δουν.

Κατά μια άλλη έννοια η μητρότητα με έχει κάνει πιο αυστηρή.

Δηλαδή; Ρωτάω τον εαυτό μου και μετά σκέφτομαι ότι κάποτε οι σκέψεις μου έβγαζαν νόημα κι είχαν συνοχή. Θα πρέπει να φταίει η αϋπνία ή αυτή ικανότητα doublespeak που αποκτά κάνεις καμιά φορά με τα χρόνια –να πιστεύει σε δύο αντικρουόμενα πράγματα ταυτόχρονα.

Λοιπόν, νομίζω πως τώρα που είμαι μαμά συμπάσχω περισσότερο με τον άλλον, αλλά δεν δικαιολογώ πια κανέναν. Καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, ζει τη ζωή που θέλει να ζήσει. Κανένας δε μας φταίει.

Σκέφτομαι πόσο πολύ η κρίση έχει γίνει μια δικαιολογία για όλους μας. Τα πράγματα είναι άσχημα. Τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Πάνε από το κακό στο χειρότερο. Φταίνε οι πολιτικοί, φταίνε οι Γερμανοί, φταίνε οι Μάο Μάο. Θα χρεοκοπήσουμε, θα φαλιρίσουμε, θα τρώμε για μήνες μακαρόνια, θα ζούμε σε κρησφύγετα, θα πάρουμε τα βουνά. Όλα είναι μαύρα και θα γίνουν ακόμα πια μαύρα. Ας χαλαρώσουμε λοιπόν, ας βολευτούμε στον καναπέ μας, φτιάξτε κι ένα φραπεδάκι, κι ας μιλήσουμε για τη μαυρίλα μας. Πάμε πάλι από την αρχή. Όλα είναι μαύρα και θα γίνουν ακόμα πιο μαύρα. Θα γυρίσουμε στη  δραχμή, το σουπερ μάρκετ ακριβαίνει όλο και περισσότερο, τι άλλο θα μας κάνουν πια; Άλλο ένα φραπεδάκι παρακαλώ. Και η επωδός να παίζει.  

Στην κατρακύλα αυτή της διάθεσης λέμε πως αφήνουμε τα παιδιά μας στην επιφάνεια. Είναι αλήθεια;

Θέλω απλά να πω, πως γίνεται και αλλιώς. Πως η μαυρίλα δεν είναι  η κακή συγκυρία των καιρών ή η μαύρη μας η τύχη, αλλά επιλογή. Είχα κάποτε διαβάσει πως happiness is a choice. Το πιστεύω πια. Επιλογή είναι, οπτική, καμία σχέση δεν έχει με τα γεγονότα. Ή τέλος πάντων έχει μικρή. Από τη στιγμή που αναπνέουμε και είμαστε υγιείς όλα τα υπόλοιπα είναι επιλογή.

Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι τζάμπα και αυτό δεν είναι κλισέ. Χτες ο μικρός μου γιος έφαγε μόνος του πλιγούρι με κατίκι. Είναι δεκαπέντε μηνών, οπότε αυτό σημαίνει ότι το μισό φαγητό κατέληξε στη μπλούζα του. Επέμενε όμως γιατί έβλεπε τον μεγάλο, που είναι 3, κι ήθελε να κάνει το ίδιο. Έτσι όπως καθόμασταν στο τραπέζι, σουρούπωνε κι έβλεπα έναν υπέροχο ουρανό πίσω από τα κεφαλάκια τους και σκεφτόμουν πως εδώ είναι, αυτή η στιγμή είναι ό,τι καλύτερο έχει να μου δώσει η ζωή, δε θέλω τίποτα άλλο.

Όσο για τα πραγματικά προβλήματα; Αν δε δοκιμάσουμε, δε θα μάθουμε. Ας αλλάξουμε πολλά πουκάμισα, κάποιο στο τέλος, δεν μπορεί, θα μας χωρέσει.

Εν τω μεταξύ, οι δρόμοι, οι παιδικές χαρές, οι αγκαλιές, οι ζωγραφιές κι οι βόλτες είναι ακόμα χωρίς χρέωση.