Είναι βράδυ, ο γιος μου έχει αυπνίες κι έχει έρθει μαζί μας στο σαλόνι. Έχει κουρνιάσει στον καναπέ. Η τηλεόραση παίζει το Ναυαγό. Ψάχνει ανθρώπινη παρουσια με το βλέμμα και φωνάζει Βοήθεια. Κοιτάζει με αγωνία τη θάλασσα. Ο δικός μου δε γουστάρει, είναι βράδυ και φοβάται. ΄Μπαμπά, άλλαξε σελίδα', λέει. Κι εγώ σκέφτομαι 'δικό μας είναι αυτό το παιδί'.
Αν η γλώσσα λέει κάτι για το ποιοι είμαστε, μωρό μου, σου εύχομαι ο κόσμος να είναι πάντα για σένα ένα βιβλίο.
Αν η γλώσσα λέει κάτι για το ποιοι είμαστε, μωρό μου, σου εύχομαι ο κόσμος να είναι πάντα για σένα ένα βιβλίο.
Πολύ τρυφερό αυτό που έγραψες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι....τα παιδιά μας μιμούνται τον τρόπο ζωής μας, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό!
Να περάσετε καλά σήμερα.
Να σαι καλα για τα καλα σου λογια! διαβαζω το blog σου και τρελαινομαι με τις ιδεες και την εμπνευση σου! εμενα δεν πολυπιανουν τα χερια μου ομολογω και θαυμαζω πολυ οσους τα καταφερνουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο! Σύντομο, περιεκτικό και απλά υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήνα εισαι καλα! τι καλα να ξερεις πως κάποιος σε διαβαζει:)
ΑπάντησηΔιαγραφήτο δικό μου παίζε να έλεγε "άλλαξε ιστοσελίδα!!" χε χε!
ΑπάντησηΔιαγραφήχα χα! τα εχουμε παραμορφωσει! σημερα ειπε στον αδερφο του που εβγαλε τη γαλοπουλα απο το τοστ 'μην ξεφυλλιζεις το τοστ μου'! να ανησυχησω?
ΑπάντησηΔιαγραφήτί ωραίο. γράφε συχνότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήσε συχαριστω:)
ΑπάντησηΔιαγραφή