Ο κακός μου εαυτός περιμένει όλη μέρα την ώρα του ύπνου. Όχι τη δική μου, των παιδιών. Την ώρα που δε θα υπάρχουν πια παιχνίδια στο πάτωμα κι ο νεροχύτης θα είναι καθαρός, που θα ανοίξουν βιβλία και υπολογιστές και κανείς δε θα τον σηκώνει κάθε λίγο και λιγάκι.
Ο κακός μου εαυτός βαριέται να παίζει. Όποτε μπορεί τη σκαπουλάρει, κάνει πως είναι εκεί αλλά δεν είναι. Χαζεύει κάποιο περιοδικό ή την τηλεόραση και λέει ‘παίξτε’ ή κάνει παρατηρήσεις στον αέρα.
Ο κακός μου εαυτός αφήνει το χρόνο να κυλά χωρίς δημιουργικά παιχνίδια και ξεχνά να διασκεδάζει με τα παιδιά. Προτιμά να ξεμπερδεύει με τα πλυντήρια και τις δουλειές μια ώρα αρχύτερα.
Ο κακός μου εαυτός δεν εξηγεί αλλά φωνάζει, δεν περιμένει να ακούσει αλλά προλαβαίνει να τσιρίξει. Ο κακός μου εαυτός δίνει που και που μια στον ποπό.
Ευτυχώς έχω και καλύτερο.
Έλενα μου, νομίζω οτι το πιο σημαντικό είναι που αναγνωρίζουμε τον κακό μας εαυτό και που τον πολεμάμε καθημερινά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια!
πραγματικα ετσι ειναι:) δε γεννηθηκαμε χωρις αδυναμιες!
ΔιαγραφήΠροσυπογράφω με (λίγες) τύψεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήμε λίγες όντως. δε βλάπτει να συγχωρουμε και τον εαυτο μας καμια φορά!
ΑπάντησηΔιαγραφή