Μικρές Ιστορίες

Αυτή τη μικρή ιστορία άργησα να τη γράψω. Μικρή, εδώ που τα λέμε, όχι. Πριν τα τέσσερα δεν υπάρχουν μικρές ιστορίες. Υπάρχουν μόνο μεγάλες περιπέτειες και ατέλειωτα παραμύθια. Ένα παραμύθι πήγαμε να ακούσουμε με τον Π. πριν κανένα μήνα περίπου στις ‘ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ’.

Ξυπνήσαμε πρωί και φύγαμε οι δυο μας. Μαμά και παιδί. Χωρίς το μπαμπά και το μικρό μας. Ραντεβού κανονικό. Πήραμε το λεωφορείο και φτάσαμε νωρίς. Χούι αυτό. Εντοπίσαμε τις ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, πολύ κοντά στο μετρό κι ύστερα βρηκαμε μια καφετέρια για χυμό και καφέ. Διαβάσαμε ένα παραμύθι και κυνηγήσαμε και κανένα περιστέρι.

Στις ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ μας κερασαν κουλούρι και κουβέντα σε έναν ευφάνταστο χώρο, χαρούμενο και φιλικό.

Για το παραμύθι ανεβήκαμε στο πάνω πάτωμα. Σε ένα χώρο γεμάτο παιχνίδια, ό,τι πρέπει για εξερεύνηση. Ντροπαλή η ομάδα αλλά ζεστάθηκε σιγά με τα παιχνίδια γνωριμίας και τη δραματοποίηση του παραμυθιού.  Ο γιος μου σήκωσε τα χεράκια του, πήδηξε ψηλά, έδωσε το καρεκλάκι του και στριφογύρισε. Γούρλωσε τα μάτια του και άκουσε το παραμύθι.

Κι ύστερα ζωγράφισε πεσμένος στο πάτωμα το δικό του ουράνιο τόξο.

Φύγαμε με τα ρούχα ζωγραφισμένα και το ουράνιο τόξο διπλωμένο στην τσάντα μας.

Γυρίσαμε βρώμικοι, χαρούμενοι και με πολλά πολλά χρώματα στο κεφάλι μας.

http://www.mikresistories.gr/  

Βιβλία που αγαπιούνται

Πρώτη φορά διάβασα στον Π όταν ήταν επτά μηνών. Έμβρυο εννοώ. Είμαι τόσο γελοία που διάβαζα στην κοιλιά μου. Παραμύθια. Όσο το σκέφτομαι ήταν μάλλον υπερβολικό. Πολύ υπερβολικό. Αυτά σου κάνει η άδεια του δημοσίου. Δεν ξέρεις τι να κάνεις και καταλήγεις να παραλογίζεσαι.
Φυσικά συνέχισα πιο δυναμικά μετά τη γέννηση. Αρχικά του διάβαζα δικά μου βιβλία ή ακόμα και εφημερίδα αλλά κάποιος μου είπε πως εγγράφονται μέσα του και το πίστεψα. Έπρεπε φυσικά να του διαβάζω βιβλία για την ηλικία του. Δε βρήκα βέβαια βιβλία για βρέφη δυο μηνών αλλά βολεύτηκα με τα ενός έτους και άνω.
Τέλος πάντων, ήθελα απλά να πω πόσο χαίρομαι που ο Π. αγαπά τα παραμύθια και τα βιβλία. Ίσως μια μέρα να είναι ο τελευταίος μαθητής και να μην ανοίγει λογοτεχνικό αλλά προς το παρόν μοιραζόμαστε μια απόλαυση οι δυο μας, μάνα και γιος. Όσο για το μικρό μου, 20 μηνών, ακούει τα παραμύθια του μεγάλου αλλά ομολογώ πως δε διακρίνεται για τη συγκέντρωση του. Δε βγάζω βιαστικά συμπεράσματα. Θα δώσω λίγο χρόνο ακόμα:)

Παρακάτω μερικά απο τα πιο αγαπημένα του βιβλία για όποιον ψάχνει βιβλία που αγαπιούνται...
1. Η Χαρά και το Γκουντούν, Ε.Τριβιζάς. Και τα 12 βιβλία. Από 2-3 ετών τα διαβάσαμε τόσες φορές πoυ γονείς και παιδί τα μάθαμε απ΄έξω. Είναι αστεία και προφανώς εθιστικά. Υπάρχει και σε παιδικό στην τηλεόραση, γυρίστηκε πριν πολλά χρόνια αλλά δεν παίζεται πια. Ο Γκουντουνοφάγος έγινε η προσωποποίηση του κακού. Και το καλό με τους Γκουντουνοφάγους είναι πως τρώνε μόνο ...Γκουντούν. Και φυσικά τα παιδιά μας...δεν είναι Γκουντούν. Με πιανετε, ετσι?
2. Το Φεγγάρι λέει παραμυθια, Tony Wolf. Απο 18 μηνών. Για παιδάκια που κοιμουνται στα κρεβάτια των γονιών, που κάνουν αταξίες ή φοβούνται. Τρυφερό και γλυκό. Τα κουνελάκια που δεν είχαν δικό τους κρεβάτι κι ο άτακτος Τιπολίνο που έγινε ήσυχος με λίγη αγάπη..
3. Οι περιπέτειες του Ζαχαρία και του Ανανία. Το μαγεμένο πιάνο. Δ. Κερασίδης. Μεγάλη αγάπη. Τον ξεκόλλησε από τη Χαρά και το Γκουντούν. Ευτυχώς γιατί στο τέλος την έβλεπα στον ύπνο μου. Πιο φλύαρο αλλά με ωραίο λεξιλόγιο και ... αγάπη στην τέχνη.
4. Τοποτίπ. Marco Campanella. Όλη η σειρά. Ενδεικτικά ανφέρω Τέρμα πια η πάνα και  ο Τοποτίπ αποκτά αδελφάκι. Βοήθησαν πολύ στις ανάλογες περιπτώσεις. Τώρα λέω να πάρω τον Τοποτίπ που ....δεν πλένει τα δόντια του.
5. Αρλεκίνος, Ζωρζ Σαρή. Τρυφερό, αγαπημένο. Ευαίσθητη ιστρία για τις Απόκριες αλλα και για όλο το χρόνο. Για τη φαντασία που κάνει θαύματα.
6. Λάκης ο Φασολάκης, Χρηστος Μπουλώτης. Ο Λάκης πετά πάνω σε ένα φασόλι και ταίζει τα φτωχά παιδιά. Ονειρικό, εξάπτει τη φαντασία, έχει ρίμα και...εθίζει.
7. Μήλο, η πρώτη μου εγκυκλοπαίδεια, Εκδ. Καστανιώτη. Λειτουργεί σαν βιβλίο αναφοράς για καινούρια πράγματα- φαινόμενα- εμπειρίες που μαθαίνουμε. Μιλά για τη ζωή στην οικογένεια, στην πόλη, τη διατροφή, την ιστορία. Με απλά λόγια, υπεροχη εικονογράφηση και ήρωες παιδιά με τις οικογένειες τους.
8.Το Γαιτανάκι, Ζωρζ Σαρή. Αγαπημένο και δικό μου. Οι εκόνες του και το τραγούδι εντυπωμένα στο μυαλό μου. Εικόνες της παιδικής ηλικίας. Για την ειρήνη και την αγάπη στον κόσμο.
9. Το Χαρούμενο Λιβάδι, Νικολούδη Φ. Για την ξενοφοβία και την αγάπη. Ξανά και ξανά διαβασμένο.Ίσως για μεγαλύτερα παιδάκια, πολύ ποιητικό και τρυφερό.
10. Ξουτ, Φ.Τσάμπρα, Ζ.Σκαλίδη. Για τη ζωοφιλία. Δεν κατάφερε να κάνει το γιο μου να μη φοβάται τα σκυλιά αλλά ποιος ξέρει κάτι μπορεί να εγγράφεται μέσα του για να ζητά να το ακούσει τόσες φορές..
Είμαστε πάντα σε αναζήτηση ενός καλού βιβλίου, οπότε αν υπάρχει καμία πρόταση θα χαρούμε να την ακούσουμε!
υγ. φυσικά αγαπάμε και τα κλασικά Το Μεταίχμιο έχει κάποιος κλασικούς τίτλους σε βιβλία..τσέπης με μοντέρνα εικονογράφηση πχ. Ο εγωιστής Γίγαντας.
υγ2. Έχει κανείς ιδέα γιατί κάπιοι εκδοτικοί οίκοι δεν γράφουν το όνομα του συγγραφέα στο εξώφυλλο?

Δεν πειράζει που με ξύπνησες δύο φορές χτες τη νύχτα (+ 1 αδερφός σου= 3)

Είναι πρωί, ο άντρας μου κοιμάται κι εγώ τρώω πρωινό με τα αγόρια μου στο σαλόνι. Χαζεύουμε μερικά βιβλία στο τραπεζάκι, ανάμεσα τους κι ενα BHMAdonna. Ο Π. κοιτά το οπισθόφυλλο, είναι η Ατζελίνα Τζολί που διαφημίζει Louis Vuittοn. Την κοιτά καλά καλά και τότε το λέει: ’Μαμά εσύ είσαι αυτή?’.
Νούμερο ένα λόγος για να κάνεις παιδια: έχουν πλάκα. 

Μέρα όμορφη

Τον ξύπνησα πιο πρωί από ότι συνήθως αλλά σηκώθηκε με χαρά. Κάναμε σιγά να μην ξυπνήσουμε το μικρό αδερφό. Φύγαμε οι δυο μας στις μύτες, με το τοστ στην τσάντα, σα φίλοι που δε μπαίνουνε στην τάξη πρωτη ώρα. Είχε χαρά όταν έφτασε το τρένο στο σταθμό, χαρά για το μεγάλο άλμα -προσοχή στο κενό- χαρά για τη θέση παράθυρο. Φτάσαμε νωρίτερα, εδώ είναι το μουσείο, δε θέλω να μπω, δεν έχει ωραία πόρτα. Ήπιαμε χυμό και συμφωνήσαμε πως δε θα μπούμε. Χαζέψαμε έξω από μια εκκλήσία-Μ.Πέμπτη, κρυφακούσαμε μια ψαλμωδία και φοβίσαμε τα περιστέρια. Είπε πως δε θα μπει αλλά μπήκε. Κόλλησε το αυτοκόλλητο με το όνομα του στη μπλούζα του και μπήκε φοβισμένος. (Γιατί φοβάται το παιδί μου τα καινούρια πράγματα? ). Μείναμε στην αίθουσα με τα μαστορέματα πολλή ώρα. Έχτισε,έβαψε, γκρέμισε. Στο ..μάθημα δίστασε πάλι. Με ύφος σοβαρό οι εθελόντριες τον παρακάλεσαν να μην αφήσει μισές δουλειές, να χτισει πρώτα τον τοίχο και μετά να φύγει. Αυτό έκανε. Κι ύστερα στο μάθημα έβαψε αυγά και σήκωνε χεράκι. Δίπλα του εγώ. Παρουσία σιωπηλή για όσο με χρειάζεται.
Κι ύστερα πάλι μαστορέματα και ιατρείο και σούπερ μάρκετ και φούρνος, δουλειές πολλές να ολοκληρώσει. Στο γυρισμό από το παιδικό μουσείο στάση στο Σύνταγμα για σάντουιτς και πιπί. Και κουβέντα. Οι δυο μας. Σα να λέμε μια παρέα.
Δεν τον πείραξε η καθυστέρηση του τρένου. Κάθισε κάτω, στην αποβάθρα και ξεφλούδισε το χρωματιστό του αυγό.Έβαψε τα χέρια του και δεν το έφαγε αλλά πάντα θα θυμάμαι τι πλάκα που έχει να ξεφλουδίζεις αυγά με βρώμικο παντελόνι περιμένοντας ένα τρένο που κάπου έχει κολλήσει. Στο τρένο κοιμήθηκε ενώ κρατούσα μια εφημερίδα ψηλά πάνω από το κεφάλι του για να μην τον χτυπάει ο ήλιος.
Καμιά φορά όταν χάνω την υπομονή μου γυρίζω πίσω και μας σκέφτομαι να διαβάζουμε τα τρια γουρουνάκια σε ένα σκαλάκι έξω από το παιδικο μουσείο και να νιώθω ηρεμία, νιρβάνα, εδώ είμαστε, αυτό είναι. Και λέω, μπορεί να κάνουμε και λάθη εμείς οι γονείς αλλά δεν μπορεί, όλο και κάτι σωστό κάνουμε ή κάνουν τα παιδιά μας για μας.

Με το βαμβάκι

Την ξέρουμε όλες. Είναι ντυμένη επιμελώς ατημέλητα, και καλα δε με νοιάζει η εμφάνιση μου, τυχαία  διάλεξα ένα ζευγάρι κάμπερ κι ένα παντελονάκι τάδε κι ήρθα. Η μαμά αυτή στην προηγούμενη ζωή της ήταν χύμα. Βόλτες, συναυλίες, εκδρομές, κουλ τύπος, χωρίς στεγανά και στερεότυπα. Είχε πάντα κάτι καινούριο να σου πει, μουσικές, ταξίδια, καινούριοι φίλοι.  Η μαμά αυτή ήταν κάποτε πολύ καλή παρέα. Τώρα έγινε μαμά και ασχολείται πρωτίστως με το παιδί. Διότι όλα τα άλλα τα χόρτασε. Αυτό εξάλλου είναι και το νόημα του να κάνεις παιδί στα 35. Η μαμά αυτή ήταν κάποτε πολύ ανοιχτός τύπος. Είχε φίλους διαφορετικούς μεταξύ τους, αριστερές ιδέες, όλοι οι καλοί χωράνε ένα πράγμα.

Τώρα την ενδιαφέρει η βιολογική διατροφή, η εκπαίδευση, η σωστή συμπεριφορά. Το παιδί της δεν έχει δοκιμάσει ποτέ ζάχαρη και μπροστά του απαγορεύεται η κατανάλωση ζάχαρης από οποιονδήποτε άλλον, μίλησε νωρίτερα από όλα τα άλλα και φυσικά παίζει μόνο με οικολογικά παιχνίδια. Δεν λερώνεται και δε λερώνει, αν δε τύχει και το κάνει ακολουθεί γλυκιά πλην όμως αυστηρή παρατήρηση. Δεν παίζει με τα χώματα και φυσικά δεν έχει χτυπήσει ποτέ του άλλο παιδί. Συχνά πέφτει θύμα της κακής συμπεριφοράς των άλλων παιδιών και οποιοδήποτε παράπτωμα του οφείλεται καθαρά και μόνο στην επιρροή των παραπάνω.

Αν τύχει και το δικό σου παιδί παρεκκλίνει των κανόνων ενώπιον της μαμάς αυτής, εκείνη παίρνει το θάρρος να προβεί σε διακριτική παρατήρηση. Επίσης αν τύχει και αναφερθείς σε κάποια δυσκολία που αντιμετωπίζεις ή προβληματισμό σχετικά με το παιδί εκείνη έχει πάντα τη λύση και φυσικά εσύ είσαι μάλλον κατάπτυστη που έφτασες σε αυτό το σημείο.

Την ξέρουμε όλες. Είναι γλυκιά, ευγενική και η επίκριση της είναι κι αυτή το ίδιο, γλυκιά, απαλή, σχεδόν ανεπαίσθητη.

Μόνο που μετά από κάθε συνάντηση μαζί της αισθάνεσαι ότι κάτι δεν έχεις κάνει καλά.  

Συνάντηση

Πηγαίνοντας το γιο μου στον παιδικό τα πρωινά συχνά συναντάω τη δασκάλα του διπλανού τμήματος. Παλιά μου συμμαθήτρια, όλο τουπέ και ύφος, από αυτές φοράνε τα σωστά ρούχα, εχουν τσαμπουκά και κάνουν παρέα με τον προεδρο του δεκαπενταμελούς. Που περνάνε από δίπλα σου και νιώθεις λίγος.
Έχει κι αυτή ένα γιο ενός έτους. Συχνά λέμε καμιά κουβέντα παρόλο που στο σχολείο δεν ειχαμε πολλα πολλα. Αναρωτιέμαι αν άλλαξε αυτή ή εγώ.
Προχτές τη ρώτησα πώς είναι ο μικρός. Είναι στιγμές, μου ειπε, που νιωθω απιστευτη ευτυχια κι εγώ σκέφτηκα πως κάποιοι άνθρωποι, δεν μπορεί θα είναι το κάρμα τους, γεννήθηκαν για να ναι παντού επιτυχημένοι, παντού και πάντα, στους αιωνες των αιωνων χαρούμενοι μες στο ρόλο τους, αλλά είναι και στιγμέες που λέω μήπως δεν έπρεπε να είχα κάνει οικογένεια και περνάνε μέρες για να μιλήσω στον άντρα μου. Μου ρχεται κάπως ξαφνικό αυτό το τελευταίο και δεν ξέρω τι να πω και λέω απλά την αλήθεια, κι εγώ το ίδιο, Ευτυχώς, μου απανταει, που το λες, είναι ανάγκη να τα λέμε αυτά.
Φεύγω κι αναρωτιέμαι πάλι αν άλλαξα εγώ ή αυτή ή αν είμαστε όλοι προγραμματισμένοι να καταλήγουμε στο ίδιο σημείο από όπου κι αν ξεκινάμε.

Άλλαξε σελίδα μπαμπά

Είναι βράδυ, ο γιος μου έχει αυπνίες κι έχει έρθει μαζί μας στο σαλόνι. Έχει κουρνιάσει στον καναπέ. Η τηλεόραση παίζει το Ναυαγό. Ψάχνει ανθρώπινη παρουσια με το βλέμμα και φωνάζει Βοήθεια. Κοιτάζει με αγωνία τη θάλασσα. Ο δικός μου δε γουστάρει, είναι βράδυ και φοβάται. ΄Μπαμπά, άλλαξε σελίδα', λέει. Κι εγώ σκέφτομαι 'δικό μας είναι αυτό το παιδί'.
Αν η γλώσσα λέει κάτι για το ποιοι είμαστε, μωρό μου, σου εύχομαι ο κόσμος να είναι πάντα για σένα ένα βιβλίο.