Αυτή τη μικρή ιστορία άργησα να τη γράψω. Μικρή, εδώ που τα
λέμε, όχι. Πριν τα τέσσερα δεν υπάρχουν μικρές ιστορίες. Υπάρχουν μόνο μεγάλες
περιπέτειες και ατέλειωτα παραμύθια. Ένα παραμύθι πήγαμε να ακούσουμε με τον Π.
πριν κανένα μήνα περίπου στις ‘ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ’.
Ξυπνήσαμε πρωί και φύγαμε οι δυο μας. Μαμά και παιδί. Χωρίς
το μπαμπά και το μικρό μας. Ραντεβού κανονικό. Πήραμε το λεωφορείο και φτάσαμε
νωρίς. Χούι αυτό. Εντοπίσαμε τις ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, πολύ κοντά στο μετρό κι
ύστερα βρηκαμε μια καφετέρια για χυμό και καφέ. Διαβάσαμε ένα παραμύθι και
κυνηγήσαμε και κανένα περιστέρι.
Στις ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ μας κερασαν κουλούρι και κουβέντα σε
έναν ευφάνταστο χώρο, χαρούμενο και φιλικό.
Για το παραμύθι ανεβήκαμε στο πάνω πάτωμα. Σε ένα χώρο
γεμάτο παιχνίδια, ό,τι πρέπει για εξερεύνηση. Ντροπαλή η ομάδα αλλά ζεστάθηκε
σιγά με τα παιχνίδια γνωριμίας και τη δραματοποίηση του παραμυθιού. Ο γιος μου σήκωσε τα χεράκια του, πήδηξε ψηλά,
έδωσε το καρεκλάκι του και στριφογύρισε. Γούρλωσε τα μάτια του και άκουσε το
παραμύθι.
Κι ύστερα ζωγράφισε πεσμένος στο πάτωμα το δικό του ουράνιο
τόξο.
Φύγαμε με τα ρούχα ζωγραφισμένα και το ουράνιο τόξο
διπλωμένο στην τσάντα μας.
Γυρίσαμε βρώμικοι, χαρούμενοι και με πολλά πολλά χρώματα στο
κεφάλι μας.
http://www.mikresistories.gr/
