Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Το παρασύνθημα ή αλλιώς say the magic word.


Είναι μερικές φορές που ένα νήπιο είναι αποφασισμένο. Ξέρει πολύ καλά τι θέλει και το έχει βάλει καλά στο μυαλό του πως θα το πετύχει. Ό,τι και να πεις, ό,τι κι αν εξηγήσεις, ό,τι και να τάξεις, τα αυτιά του είναι κλειστά. Είναι σαν να μη μιλάς. Έχει μπει σε τροχιά, έχει προγραμματίσει κάθε λειτουργία για την επιτευξη του στόχου. Νούμερο ένα όπλο ικανό να ισοπεδώσει τον πάσα ένα: η γκρίνια. Θέλω. Όχι. Τώρα. Θανάσιμες λέξεις. Εμείς φταίμε που τους τις μάθαμε. (τι θα γινόταν αν κάναμε ένα πείραμα? Για μια πενταετία να διαγράφαμε αυτές τις λέξεις από το λεξιλόγιο μας?) . Το παιχνίδι φαίνεται χαμένο από χέρι. Τα επιχειρήματα πέφτουν στο κενό, εσύ επαναλαμβάνεις μάντρα στο κεφάλι σου του τύπου μέτρα ως το δέκα, πάρε βαθιές ανάσες, μην εκνευρίζεσαι, μεταδίδεις τον εκνευρισμό, η υπομονή είναι αρετή, και άλλα τέτοια. Μιλάς, εξηγείς, υπόσχεσαι.  Μα αφού περνάς τόσο ωραία στο σχολείο. Θα κάνετε και πρόβα για τη γιορτή. Θα παίξεις με τον Κωστάκη. Έχει μπουγάτσα για πρωινό. Το απόγευμα θα πάμε στις κούνιες. Η μαμά πρέπει να πάει στη δουλειά. Βλεπεις κανένα άλλο παιδάκι να κλαίει? ΄Ένα ένα όλα τα επιχειρήματα πέφτουν στο κενό. Τόσο που  απορείς γιατί τα λες. Στο τέλος μένεις και το κοιτάζεις και περιμένεις κάτι να συμβεί. Από μόνο του. Να συμβεί κάτι από μόνο του. Ωραία δε θα ήταν? Τίποτα δε συμβαίνει και συνεχίζεις. Α, βλέπω ένα ωραίο παιχνιδάκι. Παζλ έχεις παίξει? Οπωσδήποτε θα παιξετε δαχτυλομπογιές. Μα τι θέλεις? Μένει καμιά άλλη μαμά στο σχολείο? Κι εκεί που ούτε καν ακούς πια τον εαυτό σου, ξαφνικά σταματάει το κλάμα. Κατεβάζει το φερμουάρ του μπουφάν. Καλό σημάδι. Rewind. Μα τι είπες? Αν έχεις κάποιο πρόβλημα θα το πεις στη δασκάλα. Αυτή θα σε προστατέψει. Κρεμάει μπουφάν και τσάντα, δε σου ρίχνει ούτε βλέφαρο και τρέχει στους συμμαθητές του. Το επόμενο πρωί απλά το ξέρεις και το λες από την αρχή. Το ίδιο και το αμέσως επόμενο. Password. Μϊα φράση, μέσα σε τόσες άλλες. Εξίσου κοινότυπη. Μία φράση που απαντά σε μια ανείπωτη ερώτηση. Μία φράση που πιάνει. ‘Ηθελε μόνο αυτό να ξέρει. Μόνον αυτό να επιβεβαίωσω. Όλα καλά. Πάει να παίξει τώρα.

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Αγέλαστη Πολιτεία για ένα πολύ γελαστό παιδί

Υπέροχο χριστουγεννιάτικο παραμύθι που ξεφεύγει από τα γλυκερά νηπιακά τραγουδάκια. Δάκρυσα όταν είδα τον Π. να χορεύει ως καλικαντζαράκι στη γιορτή του σχολείου του. Κλισέ το ξέρω.  Αλλά είναι το παιδί μου, κι ήταν μέρος μιας ομάδας και έκαναν κάτι όλοι μαζί. Το παιδί μου έξω από την οικογένεια, να χορεύει και να κουνά τα πόδια στον αέρα. Ναι, αυτό είναι, ένιωσα πως το παιδί μου υπάρχει και έξω από την  οικογένεια. Ένιωσα πως έχει κάνει ένα βήμα μέσα στον κόσμο. Πως υπάρχει και χωρίς εμάς.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Όλα είναι μαύρα και θα γίνουν ακόμα πιο μαύρα. Παιδιά, κλείστε τα αυτιά σας.

Πιάνω τον εαυτό μου καμιά φορά να λέω πως η μητρότητα με έχει κάνει πιο επιεική άνθρωπο. Καταλαβαίνω καλύτερα, συμπάσχω με το φίλο, κλαίω στις ειδήσεις, νιώθω τον άλλον περισσότερο. Πιο πολύ από όλα καταλαβαίνω καλύτερα το λάθος. Και το συγχωρώ. Γιατί, πώς να το κάνουμε, με τη μητρότητα ζεις τη χαρά και τον πόνο στο μάξιμουμ. Για κάποιες από μας σημαίνει ότι ερχόμαστε πιο κοντά με το μέσα μας. Με την ανθρωπιά μας. Ή κάτι τετοιο.
Το λέω αυτό κι ύστερα πιάνω τον εαυτό μου να λέω ‘όχι΄και να το εννοεί, να λέει ως εδώ’, ΄τέλος΄, να έχει όρια, να ναι πιο αυστηρός κι απόλυτος από ποτέ σε χίλια μύρια πράγματα. Στους ανθρώπους που θέλω στη ζωή μου, στις συμπεριφορές που ανέχομαι, στον τρόπο που περνάω το χρόνο μου. Κι αυτό γιατί ξέρω πως για δύο παιδιά εγώ οριοθετώ τον κόσμο. Εγώ αποφασίζω ποια πλευρά του κόσμου θα δουν.
Κατά μια άλλη έννοια η μητρότητα με έχει κάνει πιο αυστηρή.
Δηλαδή; Ρωτάω τον εαυτό μου και μετά σκέφτομαι ότι κάποτε οι σκέψεις μου έβγαζαν νόημα κι είχαν συνοχή. Θα πρέπει να φταίει η αϋπνία ή αυτή ικανότητα doublespeak που αποκτά κάνεις καμιά φορά με τα χρόνια –να πιστεύει σε δύο αντικρουόμενα πράγματα ταυτόχρονα.
Λοιπόν, νομίζω πως τώρα που είμαι μαμά συμπάσχω περισσότερο με τον άλλον, αλλά δεν δικαιολογώ πια κανέναν. Καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, ζει τη ζωή που θέλει να ζήσει. Κανένας δε μας φταίει.
Σκέφτομαι πόσο πολύ η κρίση έχει γίνει μια δικαιολογία για όλους μας. Τα πράγματα είναι άσχημα. Τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Πάνε από το κακό στο χειρότερο. Φταίνε οι πολιτικοί, φταίνε οι Γερμανοί, φταίνε οι Μάο Μάο. Θα χρεοκοπήσουμε, θα φαλιρίσουμε, θα τρώμε για μήνες μακαρόνια, θα ζούμε σε κρησφύγετα, θα πάρουμε τα βουνά. Όλα είναι μαύρα και θα γίνουν ακόμα πια μαύρα. Ας χαλαρώσουμε λοιπόν, ας βολευτούμε στον καναπέ μας, φτιάξτε κι ένα φραπεδάκι, κι ας μιλήσουμε για τη μαυρίλα μας. Πάμε πάλι από την αρχή. Όλα είναι μαύρα και θα γίνουν ακόμα πιο μαύρα. Θα γυρίσουμε στη  δραχμή, το σουπερ μάρκετ ακριβαίνει όλο και περισσότερο, τι άλλο θα μας κάνουν πια; Άλλο ένα φραπεδάκι παρακαλώ. Και η επωδός να παίζει.  
Στην κατρακύλα αυτή της διάθεσης λέμε πως αφήνουμε τα παιδιά μας στην επιφάνεια. Είναι αλήθεια;
Θέλω απλά να πω, πως γίνεται και αλλιώς. Πως η μαυρίλα δεν είναι  η κακή συγκυρία των καιρών ή η μαύρη μας η τύχη, αλλά επιλογή. Είχα κάποτε διαβάσει πως happiness is a choice. Το πιστεύω πια. Επιλογή είναι, οπτική, καμία σχέση δεν έχει με τα γεγονότα. Ή τέλος πάντων έχει μικρή. Από τη στιγμή που αναπνέουμε και είμαστε υγιείς όλα τα υπόλοιπα είναι επιλογή.
Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι τζάμπα και αυτό δεν είναι κλισέ. Χτες ο μικρός μου γιος έφαγε μόνος του πλιγούρι με κατίκι. Είναι δεκαπέντε μηνών, οπότε αυτό σημαίνει ότι το μισό φαγητό κατέληξε στη μπλούζα του. Επέμενε όμως γιατί έβλεπε τον μεγάλο, που είναι 3, κι ήθελε να κάνει το ίδιο. Έτσι όπως καθόμασταν στο τραπέζι, σουρούπωνε κι έβλεπα έναν υπέροχο ουρανό πίσω από τα κεφαλάκια τους και σκεφτόμουν πως εδώ είναι, αυτή η στιγμή είναι ό,τι καλύτερο έχει να μου δώσει η ζωή, δε θέλω τίποτα άλλο.
Όσο για τα πραγματικά προβλήματα; Αν δε δοκιμάσουμε, δε θα μάθουμε. Ας αλλάξουμε πολλά πουκάμισα, κάποιο στο τέλος, δεν μπορεί, θα μας χωρέσει.
Εν τω μεταξύ, οι δρόμοι, οι παιδικές χαρές, οι αγκαλιές, οι ζωγραφιές κι οι βόλτες είναι ακόμα χωρίς χρέωση.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Ήχοι της μέρας και της νύχτας μας ή αγαπημένες μουσικές για μωρά και νήπια

Ο μεγάλος μου γιος, ο Π, είναι τώρα 3 ετών και 2μιση μηνών. Περάσαμε τους πρώτους 13 μήνες της ζωής του οι δυο μας, μαζί, στο σπίτι. Και σε βόλτες φυσικά και σε διάφορα άλλα, αλλά πολλές ώρες στο σπίτι. Όταν ο μπαμπάς δούλευε πολύ και γυρνούσε αργά, ο Π κι εγώ τα κάναμε όλα μαζί. Διότι είχα άδεια λοχείας, και μετά άδεια ανατροφής.. Όλη μέρα οι δυο μας, στο ξύπνημα, στο θηλασμό, στο μπουκάλι, στη φρουτόκρεμα, στον ήχο του blender, στις βόλτες με το καρότσι γύρω γύρω στην πόλη, στα παιχνίδια, στις κουδουνίστρες,  στις κρέμες, στις χορτόσουπες. Κι ύστερα τις νύχτες, στα ταΐσματα, στις βόλτες πάνω κάτω μες στο σπίτι με το μάρσιπο.
 Λίγοι οι ήχοι αν δεν ανοίξεις τηλεόραση. Που δεν ανοίγαμε. Οι ήχοι της ζωής μας? Τα αγού, τα κλάματα, οι γκρινίτσες, τα νανουρίσματα, τα ομιλούντα παιχνίδια με τα χρωματιστά κουμπιά, η φωνή μου να καταγράφει και να μεταφέρει τα πάντα στο μωρό, να ένα μεγάλο ρηχό πιάτο, α, και τώρα θα πλύνουμε τις μαύρες κάλτσες του μπαμπά κλπ κλπ το βουητό του blender. Χωρίς τη μουσική θα πρέπει να είχαμε σαλτάρει οι δυο μας, μαμά και μωρό. Πόσους ενδιαφέροντες ήχους να παράγει κανείς ακατάπαυστα για να  μην κλαίει ένα μωρο? Μουσική λοιπόν.
Στο δεύτερο παιδί φυσικά το μοτίβο αλλάζει. Έχει εν τω μεταξύ προστεθεί μια παιδική φωνούλα που ξέρει τα μισά λόγια από κάθε τραγούδι και τα σιγομουρμουρίζει.
 Παρακάτω μια λίστα με τις αγαπημένες μας μουσικές…
1)      Ο Πέτρος και ο Λύκος –Σεργκέι Προκόγιεφ-μουσικό παραμύθι
Πρώτος και καλύτερος ο Πέτρος κι ο Λύκος.. Μια εποχή νομίζω πως τον ακούγαμε τουλάχιστον 8 φορές ημερησίως. Το μωρό μου κοιμόταν μονάχα με αυτό το cd και μάλιστα στους ύπνους της μέρας το έπαιζα και το ξανάπαιζα γιατί με το που σταματούσε η μουσική…ξυπνούσε.. Καταπληκτική και η μουσική και η αφήγηση…
2)      Μαρίζα Κωχ  Οι δρόμοι του μικρού Αλέξανδρου, Μουσικά ερεθίσματα για βρέφη. Φθόγγοι, ήχοι, μουσικές, φωνούλες. Αποτέλεσμα έρευνας. Υπέροχο. Συμβουλη: Μην το παίξετε μπροστά σε παππούδες. Κάποιοι ενδέχεται να γελάσουν!
3)      Μαρίζα Κωχ, παραδοσιακά τραγουδάκια (δεν ξέρω τον τίτλο του cd) πολύ χαρούμενα (μια ψείρα εδώ, μια ψείρα εκεί κλπ), με παιδικές φωνούλες. Ό,τι πρέπει για χορο!
4)      Putumayo Lullabies- World Lullabies and Soothing Songs.  Νανουρίσματα από όλο τον κόσμο. Αγαπημένα. Για μωρά κυρίως.
5)      Putumayo Kids European Playground. Χαρωπά τραγούδια από την Ευρώπη. Περιλαμβάνει και το ‘Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα’ των Locomondo. Για νήπια περισσότερο, αλλά και για μωρά.
6)      Το όνειρο του Νέστορα –Σπανουδάκης.  Για το μεγάλο μου παιδί τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο, υπήρξε καθηλωτικό! Μουσική, διήγηση και αστείες φωνές παιδιών. Αν και μιλά για πρωινό ξύπνημα εμείς το βάζαμε για να κοιμηθούμε!!
7)      Παραμυθοτράγουδα- Γιάννης κ Ελεονόρα Ζουγανέλη.  Μελοποιημένα παραμύθια. Υπέροχοι στίχοι.  Φοβερό cd.
8)      Αγέλαστη Πολιτεία –Κατσιμιχαίοι. Χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Και για μωρά και για νήπια. Αγαπημένοι καλικάντζαροι. Αστείο, ό,τι πρέπει για νήπια.
9)      Κάτω από ένα κουνουπίδι- Μ.Λοίζου. Επίσης καλό, αν και όχι από τα πιο αγαπημένα των γιων μου.
10)   Pinocchio . Το soundtrack της ταινίας του Benini. Για μωρά. Για ύπνο.
11)   Και φυσικά ότι ακούει η μαμά κάθε φορά… ραδιόφωνο, Πυξ Λαξ, Coldplay κλπ
Αχ, να ναι καλά οι μουσικές που μεταφράζουν τη γλώσσα μας στα μωρά.
Να ναι καλά και τα παιδιά που μπορούν να χορεύουν στους ήχους ενός πλυντηρίου, που λικνίζονται με το ρυθμό του εκτυπωτή και δείχνουν άγαρμπα το στερεοφωνικό περιμένοντας ένα ακόμα τραγουδάκι.


Αναρωτιέμαι πώς αρχίζει κανείς να γράφει ένα blog. Όπως θέλει, θα μου πείτε. Στις σχολικές εκθέσεις υπάρχουν πάντα οι στερεότυπες εκφράσεις, στα δοκίμια υπάρχει οπωσδήποτε ένας ενδεδειγμένος τρόπος, στις συνταγές μαγειρικής φυσικά και ξεκινάς με τα υλικά, ακόμα και στη λογοτεχνία υπάρχει ένας μπούσουλας. Τώρα… για τα blogs, δεν ξέρω. Tίποτα σχετικό δεν έχω διδαχθεί.
(Μπορώ να παραλείψω την αρχή άραγε?)
Και ποια είμαι εγώ που εισβάλλω στον κυβερνοχώρο χωρίς να είμαι καθόλου κομπιουτεράκιας, που προσπαθώ να στριμώξω έναν …. πρόλογο blog (άκουσον άκουσον) στην απέραντη φλυαρία του διαδικτύου;
Είμαι μια μαμά, 31 χρονών, που ακόμα ψάχνεται σχετικά με το πώς γίνεται να είσαι καλή μαμά και καλή σε άλλα πράγματα ταυτόχρονα. Μια μαμά που δεν μπορεί να ζήσει σαν τη μαμά της αλλά ούτε και εντελώς διαφορετικά. Με λένε Έλενα λοιπόν και έχω δύο γιους, τον Π.  που γεννήθηκε το 2008 και τον Γ. το 2010.
Γιατί ξεκινάω αυτό το blog?
Γιατί έχω πολλά να πω για τη μητρότητα και όχι πολλές φίλες μαμάδες να τα ακούσουν, γιατί αν μιλάς για το παιδί σου σε κάποιον που δεν έχει παιδιά σε κατατάσσει αυτόματα στις συμβιβασμένες παντρεμένες τριαντάρες ‘που δεν έχουν τι άλλο να πουν΄, γιατί η μητρότητα είναι ένα πραγματικά όμορφο και περίπλοκο  θέμα και επίσης γιατί ο μόνος τρόπος που έχω βρει μέχρι τώρα να τα βγάζω πέρα είναι μέσα από το γράψιμο.
Θα θεωρήσω ότι με  τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτό ήταν ένας πρόλογος. Έτσι κι αλλιώς κανείς δε διαβάζει….